Vakantie!! - Op pad met hondenslee en husky's!

20 december begon mijn vakantie, Bernard kwam voor twee en halve week om mij te bezoeken en samen vakantie te vieren.
Het is hier nu volle bak winter dus we hebben veel winterse activiteiten gedaan: schaatsen, cross country skiën, een hele dag in de mall rondlopen (dé populaire bezigheid van Canadezen, vooral de dagen voor kerst) en getubed (in een opgeblazen binnenband van een heuvel bedekt met sneeuw roetsjen) en verder wat toeristische hotspots bezocht zoals Toronto en Niagara Falls. Daarnaast hebben we kerst en oud en nieuw gevierd, dit laatste in 'the place to be' in Canada; Niagara Falls.
Het was allemaal bijzonder, maar ik zal voor jullie het verhaal hier wat korter houden en het beperken tot het meest awesome onderdeel van onze vakantie: het hondensleden.

We hadden geboekt voor 1,5 dag en al behoorlijk wat voorbereiding gedaan wat betreft kleding. De avond voor de eerste slee-dag liepen we in een stadscentrum op zoek naar een hotel, dit kostte ons misschien 10 minuten, maar dit was al ontzettend koud! Het was -23 'C. Dit was voor ons de aanleiding om 's ochtends eerst langs een Canadian Tire te gaan om extra thermo kleren in te slaan. Canadian Tire is vergelijkbaar met een Karwei, Hema, Sportwinkel, Blokker en autogarage in één, je kunt er dus bijna alles kopen. Bernard is een vrij warme man en kocht een nieuwe thermo broek en kraag, ik daarentegen ben een vrij koude vrouw en kocht een volledig fleece outfit; broek en trui.
Toen onderweg naar het noorden, steeds meer sneeuw en steeds minder bevolking. Op een gegeven moment was het zo verlaten en wij moesten nog lunchen dat we de eerste de beste gelegenheid aangrepen om een lunch voor ons te verzorgen. Dit resulteerde in een ambachtelijk gemaakte lunch bij 'Eatery: The perfect Bite'. Een lunchroom waar de binnentemperatuur bijna net zo koud was als de buitentemperatuur en de deur van het damestoilet openstond zodat het daar niet te extreem koud zou worden. Het eten was lekker en kwam goed van pas bij onze middag activiteit.

Het hondensleeën is gesitueerd aan Road on the Lake, een weg die wij 25km rond een meer mochten volgen. Bijna geen bewoning, alleen vakantie woningen aan het meer.

Bij het hondensleeën aangekomen, waren wij iets verlaat en werd ons niet gevraagd om ons te haasten, zolang we maar opschoten. Het hondensleeën gaat als volgt: vijf hondjes voor de slee, één persoon als passagier en één persoon als bestuurder. We kregen instructies: 'hike' betekend lopen, 'wooooh' betekend stoppen. En je kunt de honden bij naam noemen en dan 'ahead' roepen als ze teveel lopen te snuffelen. Door voor de start de honden een beetje te aaien en tegen ze te praten kunnen ze een beetje aan je wennen. Daarnaast moeten de honden een beetje afgeleid worden. Sommige honden zijn niet echte maatjes en kunnen gaan vechten, dan moet je rechtop gaan staan met je handen in de lucht; er komt hulp. Sommige honden zijn juist wel erg goede maatjes (van verschillende geslachten), als ze teveel affectie tonen, dan word je vriendelijk verzocht tussen de honden in te gaan staan. Liever geen ongeplande zwangerschappen.

Na de halve dag werd ons gevraagd of we nog steeds de volle dag wilden, de volgende dag, omdat het één van de koudste dagen zou zijn. We waren helemaal niet zo koud als de andere deelnemers. Een dame van de middag-toeristen werd afgevoerd omdat ze een koude-shock had. Ze was helemaal aan het trillen en haar vingers werden wit/paarsig. Ze kwam uit Hawaiï en onze gids vertelde dat zij waarschijnlijk niet gewend was aan de kou en helemaal in paniek raakte door het gevoel.

De volgende ochtend was de temperatuur -30 'C en ik was als volgt gekleed, dit is voor mij het leuke gedeelte, want ik heb nog nooit zoveel kleren aangehad.
Te beginnen met gewoon ondergoed,
daaroverheen thermo-ondergoed,
daaroverheen een fleece gevoerd vest,
daaroverheen mijn nieuw gekochte fleece broek en fleece trui,
daaroverheen ski broek en ski jas.
Mijn voeten droegen sokken, een plastic zak, thermo sokken en mijn regen laarzen.
Op mijn hoofd had ik een hoofdband, een muts, een balaclava en de capuchon van mijn jas, afgetopt met mijn skibril. Mijn handen hadden alleen maar één paar handschoenen. De belofte van de handschoenen was warm tot -30 'C, dus dat moest goed komen.
Het koudste is het ademen, je voelt het vocht in je neus bevriezen en dat kriebelt een beetje en bij wat zwaardere inspanning doet het pijn.
#bevrorenneusharen... ;)

Voor een hele dag toer hadden we een extra hondje aan onze slede: dus nu zes honden. Je kunt het verschil echt merken, nauwelijks mee lopen de heuvels op en al helemaal niet meer de slede hoeven duwen. We vertrokken samen met een groep die maar een halve dag deed, maar op het punt dat zij terug gingen, begon het voor ons pas. We waren samen met één gids, hij had zijn eigen slede met zes honden ervoor. De paden waar we nu op kwamen waren nog bedekt met een laagje verse sneeuw. De paden gingen door bossen en langs bevroren meren, het enige geluid kwam van de slee, soms de uitbundige honden en de gesprekken van ons. Waarschijnlijk waren we de enige 3 mensen in de wijde omtrek.
Voor onze lunch werd aan de rand van een bevroren meer een kampvuur gebouwd en werd er soep gemaakt en hamburgers gebakken.
Er werden ook hamburgers voor de eigenaar van de kennel gebakken, hij was in de buurt aan het trainen voor de Yukon Quest met zijn race-team. De Yukon Quest is een tocht van 1000 mijl en hij wil de tocht in 13 dagen uitrijden. Ik kreeg het rooster (dienend als dienblad) in mijn handen om Hank Debruin (jaja, Nederlandse voorouders) te bedienen. Onze gids zei dat hij hoopte dat Hank de slee tot stoppen kon brengen om het eten op te pakken. Hank racet met 14 honden en deze hebben een wat hogere snelheid dan de recreatie honden, met zijn hele lichaam stond hij op de rem en ik moest rennen om het eten bij hem te brengen. "Just like a Taco Bell drive through" was zijn commentaar. En daar ging hij weer, als een speer, ongelovelijk!

Bernard en ik waren wat getrainder en mochten ook samen sturen, dit was behoorlijk pittig, vooral bij afdalingen. Ik stond met één voet op de rem en één voet op de glijder en Bernard met een voet op elke glijder. En maar vertrouwen dat ik goed kon blijven remmen.

De zon scheen en ookal was het -25 'C, het was prachtig! We waren goed gekleed dus geen klachten over de kou. Het was bijzonder om met de husky's te werken. Ze zijn zo in hun element tijdens het trekken van de slee en alle honden hebben een eigen karakter. Sommige honden tonen nogal wat aggressie naar andere honden, zulke honden moeten dan niet naast elkaar lopen, maar een 'lay back' hond is dan de juiste match.

Wij hadden Ace, Rainy, Nicolai, Rayban, Ariël en Blizzard voor de slee. De spelling ben ik niet zeker van. De namen van de honden worden door de kinderen van de eigenaar gegeven. Soms in thema, zo is er een 'Harry Potter'-nest en een 'Disney'-nestje. Maar toen ze een 'Planeten-nest' planden wilde de dochter dat een pup Peach heette, dus dat gaat nog niet altijd zo gestructureerd. De hond Rayban is trouwens niet uit een 'Zonnebril-nest'.

Het is al een behoorlijk lang verhaal over een waanzininig prachtige dag. Mochten jullie nog vragen hebben, dan hoor ik het graag. Wellicht schrijf ik nog eens over de andere activiteiten van de vakantie, want de komende weken zijn vrij saai op kantoor, omdat ik een artikel over mijn bevindingen ga schrijven.

Groetjes uit het koude en door een sneeuwstorm getroffen Ontario, de plek om te zijn voor een échte winter, want in NL schiet het nog niet echt op, hè?!

---
TB